overgave aan het moment
Soms realiseer ik me opeens dat ik me toch weer hevig aan het verzetten ben tegen dat wat er is op dat moment. Vaak op of na een drukke dag.
Meestal is er dan sprake van pijn (dagelijks sinds ‘94), ongewenste sensaties of emoties en vooral van piekeren. Veel piekeren.
‘Ik wou dat het er niet was, waarom is het niet anders, ben ik niet zoals zij, heb ik zo’n pech, ik vind het niet eerlijk, ik doe iets niet goed, ik heb niet eens zoveel gedaan, ik heb het nog steeds niet begrepen of geaccepteerd, wanneer dan wel, hoe kan dat nou, ik heb toch intensief aan mezelf gewerkt, de juiste boeken gelezen, genoeg gesprekken met wijze mensen gehad, hoezo spiritueel gegroeid, doe er nou eens wat aan, waar is mijn mildheid en zachtheid voor mezelf gebleven, komt het dan ooit nog eens helemaal goed, het is gewoon mijn eigen schuld, ik ben een slappeling, het ligt aan mijn moeilijke jeugd, ik doe eigenlijk precies hetzelfde, is het dan nooit klaar...‘ en zo kan ik nog vele regels vullen.
Zo veroorzaak of vergroot ik enorm mijn eigen lijden.
Niet de fysieke pijn kwetst me het meest, maar mijn verzet ertegen. Niet mijn mijn misschien niet zo verstandige besluit of gedrag maar mijn gedachten erover. Dat het anders moet. Dat ik anders zou moeten zijn of handelen.
Terwijl ik uit ervaring weet dat verzet tegen de pijn verhardt en meer pijn veroorzaakt. Dat achter elke dwingende en zelf-afwijzende gedachte er nog 10 andere klaarstaan. Die zich exponentieel en onvermoeibaar blijken te vermenigvuldigen als ik ze geloof of juist probeer te onderdrukken.
Daarom besluit ik ook elke keer weer opnieuw om me niet meer te verzetten tegen dat wat er is in mij. Op dat moment.
Nu, omdat het altijd alleen maar nu is. En ik die pijn, emotie of gedachte niet ben maar heb of ervaar.En mijn zelf-toegebrachte lijden onmiddellijk stopt als ik me overgeef. Aan dat wat er is. In of om me heen. Of ik er nu wel of geen invloed op heb.
En dat wat er dan rest vaak best draaglijk is. Niet meteen fijn maar in ieder geval een stuk minder pijnlijk dan met al mijn verzet en die innerlijke kritische stem erbij. En veel, veel rustiger, meer ontspannen. Vrediger zelfs.
En op de dagen dat het me niet zo goed lukt lees ik nog eens een quote of een hoofdstuk van een inspirerend persoon. Of vind ik een bemoedigende video zoals deze van Eckhart Tolle terug.
En zie ik alles meteen weer een stuk zonniger in! 🌞
🙏Helen