pijn

Iedereen ervaart wel eens pijn.
Je hebt iets te lang doorgewerkt, te ver gefietst, te zwaar getild, hoofdpijn of keelpijn bij griep of verkoudheid, een ongelukje...
We willen er het liefst zo snel mogelijk van af. En gelukkig lukt dat vaak ook wel.
Maar wat als je pijn chronisch wordt, pijnstilling steeds vaker nodig is of zelfs niet meer werkt? 

Pijn heeft een functie. 
Het lijkt je te benadelen maar het beschermt je ook.
Het helpt je te overleven.
Het waarschuwt onmiddellijk om grote schade te voorkomen, bijvoorbeeld als je iets heets aanraakt of achteraf zoals wanneer je te weinig water hebt gedronken. Het is een reactie op prikken, stoten, snijden, schaven, breken of overbelasting van spieren en gewrichten.
Het is een signaal dat er ergens iets niet in orde is. Of was. En dat je systeem erop gericht en bezig is om te herstellen.

Bij de meeste vormen van pijn is de oorzaak duidelijk aanwijsbaar.
Dan is er sprake van tijdelijke schade of verminderd functioneren van een lichaamsdeel of orgaan.
In het gunstigste geval neemt het herstel korte tijd in beslag, al dan niet ondersteund door rust, oefeningen, aanpassing van voeding of gedrag, door medische zorg of medicatie. 

Er is ook pijn die langer duurt, wanneer de functie van het lichaamsdeel of orgaan langdurig beperkt wordt. Of het hele lichaam pijn doet. 

Ook kunnen perioden van pijn steeds vaker voorkomen, dezelfde klachten die zich herhalen. En kan daarbij de oorzaak minder of helemaal niet duidelijk zijn.
Of de remedie werkt niet meer.
“Dan zal het wel tussen de oren zitten” hoor of denk je dan. 
En ga je op zoek, soms met hulp, naar een onderliggende oorzaak of factoren die van invloed zijn zoals stress.

Zowel mensen die lijden aan een “erkende” aandoening als mensen die “onverklaarbare” klachten hebben kampen met pijn.
En de gebruikelijke reactie op pijn is dat je het niet wilt hebben. Je neemt een pijnstiller, of een drankje, je zoekt afleiding.
Logisch toch?

Maar wat als de pijn je nu iets belangrijks wil vertellen, je wil laten voelen, ervaren en helpen begrijpen waar de balans is zoekgeraakt?

In praktische zin bijvoorbeeld qua werk of andere activiteiten. Of je gedachten en overtuigingen die je ‘s nachts wakker kunnen houden en beïnvloeden hoe je je voelt. Of verdriet en emoties die je het liefst diep wegstopt maar die niet meer tegen te houden zijn zonder je uit je evenwicht te brengen.

Ik weet uit ervaring hoe dat is.
Sinds begin jaren negentig heb ik dagelijks pijn. Tijdens mijn zwangerschappen raakte mijn bekken ernstig uit balans, in die mate dat ik langere tijd krukken moest gebruiken en mijn kinderen niet kon optillen. Met de jaren ging ik door therapie (revalidatie, fysiotherapie, manuele therapie, Mensendiecktherapie, fysio-fitness, medische Pilates, aangepaste Tai Chi, Chi Qong etc etc) wel iets beter lopen maar de pijn werd niet minder, helaas juist erger.
De instabiliteit breidde zich uit en spierpijn, hoofdpijn, gewrichtspijn en buikpijn deden hun intrede.
Na diverse testen werden fibromyalgie en een prikkelbare darm vastgesteld.

Jarenlang heb ik dagelijks pijnstillers geslikt. En nog steeds neem ik ze af en toe als de pijn te sterk is voor wat ik kan verdragen op dat moment.
Maar het werd me steeds duidelijker dat dit dweilen met de kraan open was, symptoombestrijding.
Ik wilde eindelijk gaan luisteren naar wat mijn lichaam me te vertellen had. 
Dus ging ik ook met mijn hoofd weer in therapie.

Toch kan de pijn zeer hardnekkig zijn en blijven bestaan, ook als je begrijpt welke ervaringen in je verleden je gedragspatroon, je zelfbeeld en je fysieke gesteldheid nadelig beïnvloed hebben.

Ik denk dat je met je hoofd je trauma’s of verdriet niet kunt verwerken. Niet alleen daarmee tenminste.
De grootste wijsheid zit in je lichaam, je trouwe vriend die er alles aan doet om jou zo goed mogelijk te laten functioneren, maar die ook heel precies en letterlijk de vinger op de zere plek weet te leggen. 

Vandaar dat ik na vele “mentale” vormen van therapie koos voor een lichaamsgerichte methode. Daar werd door weinig praten en vooral veel voelen en ervaren al heel snel veel meer duidelijk.

Verwerken en groeien is een levenstaak denk ik. Ik leer nog elke dag en ben daar vaak blij mee.

Maar door deze alternatieve therapievormen raakte ik ook geïnteresseerd in alternatieve vormen van pijnverlichting.

En zo kwam ik uiteindelijk bij Reiki terecht en koos ik daarnaast voor een opleiding tot holistisch therapeut.

Waar ik leerde om anderen te helpen maar natuurlijk ook mezelf flink tegenkwam en steeds beter leerde kennen en begrijpen.

En daarmee ook mijn pijn.

Die nog niet weg is, maar die ik wel beter leer dragen. Die ik kan verzachten met Reiki of op andere manieren. Maar altijd vanuit de intentie van begrip, met liefde en zonder oordeel.

En ja, soms ook met veel ongeduld als mijn hoofd toch weer harder wil dan mijn lichaam aankan. En de prijs hiervoor de volgende dag(en) betaald moet worden.

Maar ik ben er niet meer bang voor. En leer steeds beter te luisteren.

Wat heb je nu nodig, ben je zacht voor jezelf?

Misschien heb jij ook al een tijdje pijn.
Het komt regelmatig terug of wie weet zelfs dagelijks.
Wat zou het kunnen betekenen, wat wil je lichaam je duidelijk maken?
Wat zit je werkelijk dwars, wat kun je niet verteren, wat prikkelt...
Samen kunnen we die puzzel oplossen. Met mijn ervaring, opgedane kennis en vooral met mijn en jouw intuïtie. 

We beginnen bij voorkeur met een (mini-)consult “De boodschap van je fysieke klacht”. Om te begrijpen wat de pijn je wil vertellen.
Daarna verzacht ik in een aantal sessies je pijn met Reiki, zachte aanrakingen of een kleine massage, met klank en met trilling.
Niet met de belofte dat je klachten wonderbaarlijk zullen verdwijnen of je eventuele ziekte zal genezen, maar met de intentie om de pijn te verlichten. Jou te helpen om jezelf te leren geven wat je nodig hebt. Je leren om je pijn en de emoties die daarbij horen zonder angst te kunnen voelen en je energie weer beter in balans te krijgen.

Lijkt dat je wat? Dan hoop ik je spoedig te ontmoeten.

Voor een losse sessie of een serie, wat goed voelt voor jou.

Veel liefs, Helen